De snaren waren zeer wisselend gestemd, vaak met een “knik” in de stemming, als regel met een z.g. ‘open stemming’, waarbij de losse snaren een aantrekkelijk akkoord geven. Ze werden met een plectrum bespeeld. Cisters zijn tot in de 20ste eeuw gebruikt: er bestaan nog nazaten zoals de Portugese gitaar en de Böhmer en Thüringer Waldzither.   

De cister is ontstaan uit de lier, een van de oudste instrumenten uit de menselijke geschiedenis. In Ur (Mesopotamië, nu Irak) zijn restanten gevonden uit de Soemerische beschaving, zo’n 2000 jaar voor Christus. Het zijn getokkelde snaarinstrumenten, bestaande uit een platte klankkast met daaraan twee armen die een juk dragen waaraan de snaren bevestigd zijn met een eenvoudig stemmechanisme. De andere kant ervan is aan de klankkast bevestigd en men speelt alleen losse snaren met een kolossaal plectrum in de rechterhand. En het aantal tonen is dus gelijk aan het aantal snaren. Lieren zijn via de Egyptenaren, de Grieken en de Romeinen in de middeleeuwen in Europa beland. Daar vallen ze ten prooi aan de vernieuwingsdrang van de westerling: wij bevestigen een plank (tegenwoordig toets genaamd) achter de snaren waardoor ze met de vingers van de niet-tokkelende hand te verkorten zijn en ze houden hun platte klankkast. Al gauw blijken dan de armen overbodig en zo ontstaan via een aantal tussenstappen luiten en gitaren en ook gestreken varianten zoals de rotta, crwth etc. Aanvankelijk worden de armen gereduceerd tot een soort hoorntjes en na verloop van eeuwen blijven er alleen kleine “rolletjes” en op het laatst niets meer over. Dat instrument, traditioneel in de handen van de, vaak vrouwelijke, amateur wordt cister genoemd. In het z.g. Utrechtpsalter dat dateert uit de 9de eeuw kan men tekeningen zien waarin nog zowel de lier als de vroegste cisters te zien zijn.